روشنگر مسیر حرکت، گفتمان عالمانه رهبری

روشنگر مسیر حرکت، گفتمان عالمانه رهبری 

سرعت پیشرفت در همه جهات و همه کشورهای به شکلی باورنکردنی شده است و اگر به هر جهتی از مسیر درست و سرعت خود و دیگران غافل باشیم راه به جایی نخواهیم برد و مشکل زمانی دوچندان می شود که کسی که غافل از این مسیر، سرعت و حرکت است بر مسند مدیریت بنشیند و نصایح و ظرافت های نصایح درّگونه ی بزرگان را نشنود و پیام، هدف و مسیر این گفته ها را تشخیص ندهد. رهبر معظم انقلاب(حفظهم الله) در پیام نوروزی سال 88، امسال را سال اصلاح الگوی مصرف نامیدند. به راستی چرا اصلاح؟ من می خواهم از دید یک شیمیست به این قضیه نگاهی اجمالی بیندازم. محض اطلاع دوستان و خوانندگان گرامی رویش عرض کنم که در 80 سال آینده کشور ایران که الآن یکی از بزرگترین تولید کنندگان نفت و گاز در دنیا است فقط به اندازه مصرف داخلی نفت و گاز خواهد داشت و در حدود 120 تا 150 سال آتی اصلاً چیزی به نام نفت و گاز یک واژه ی غریب خواهد بود. این ثروت عظیم خدادادی که در اختیار ما گذاشته شده است که برای خود و آیندگان این مرز و بوم برنامه ریزی نماییم و از آن رفاه و آسایش درست کنیم دیری نخواهد پایید که تمام شود و اگر درست، منطقی و صحیح برنامه ریزی نکنیم نه تنها به رفاه و آسایش و قدرت نخواهیم رسید بلکه خود را در منجلابی گرفتار خواهیم کرد که رهایی از آن نا ممکن خواهد بود. نفت یا همان طلای سیاه زمانی ارزشمند خواهد بود که آن را خام نفروشیم خام فروشی یعنی خسران. ممکن است قطره ی نفت به خودی خود ارزش زیادی نداشته باشد ولی زمانی که به یک لنز چشمی تبدیل شود دارای ارزش می شود زمانی که از همین نفت قطعات جایگزین اعضاء بدن انسان ساخته می شود ارزش می یابد. زمانی که یک بشکه نفت خام 40 دلاری تا 800 الی 1000 دلار ارزش افزوده پیدا کند معنای این جمله بهتر درک می شود و اگر این ارزش افزوده در تعداد بشکه های تولید شده یک روز صنعت نفت، یک ماه و یکسال کشور ضرب شود اعداد نجومی به دست می آید که می توان با کمک آن، دهها کشور مثل ایران را گلستان کرد. پیام نوروزی رهبر انقلاب، ذهن خیلی از مدیران و تصمیم بگیران کشور را بیدار نموده است و خوشبختانه صنعت نقت و تحقیقات و پژوهشهای انجام شده در این صنعت، بسیار امیدوارکننده شده است. راهی برای جبران نیست اگر اشتباه کنیم خسارتهای به بار خواهد آمد که جبرانش سالها طول خواهد کشید و شاید هم غیر ممکن باشد. در آخر زمان با افزایش پهنای باند علم، باید ظرافت های اجرایی و علمی در مسیر حرکت نیز زیاد شود. به راستی چرا کشورهای استثمارگری مثل آمریکا و انگلیس و فرانسه و ... از هسته ای شدن ایران می ترسند چون به درستی می دانند که در 100 الی 150 سال آینده کشورهایی حرف برای گفتن دارند که از دانش فنی هسته ای برخوردار باشند ما بدون داشتن این قدرت و تکنولوژی در آینده، کشوری فقیر و مستعمره خواهیم بود و آنها نمی خواهند کشوری با دیدگاههای غیر ماتریالیستی و الهی دارای این تکنولوژی باشد چون تمام برنامه های آنها دچار خدشه می کند. چرا کسی با اسرائیلی که دارای بمب اتمی است کاری ندارد؟ چون این کشور همراه و همفکر مسیر حرکتی و به اصطلاح نظم نوین آنهاست.

یکی دیگر از جلوه های روشن برای رسیدن به توسعه پایدار واقعی کردن قیمت هاست و حذف مدبرانه ی یارانه ها، یک امر واجب در این پروسه است که متأسفانه ترس از درست اجرا نشدن بندهای اجرایی و عدالت محورانه ی این قضیه، حتی به تحصیلکرده های کشور، جرأت مخالفت با اجرا شدنِ حذف یارانه ها را می دهد. مطمئناً عدالت آن است که همه از ثروت های ملی به یک اندازه استفاده نمایند ولی وجود یارانه ها مانع از آن می شود. بنده مطمئنم به دلیل تجربه کم کشور برای حذف یارانه ها، به خیلی از خانوارهای ما فشار خواهد آمد و نیز مطمئنم حذف یارانه، راه را برای پیشرفت هموارتر خواهد نمود و همه و همه، ضرورت و تکلیفی بودن صرفه جویی را بیشتر لمس خواهند نمود.  مدیریت دولتی و وجود یارانه، از جمله موانع سر راه صرفه جویی می باشند و کشور باید خیلی ظریف و مدبرانه و سریع به سوی بازار آزاد و مدیریت غیردولتی و البته با نظارت کامل پیش رود. مطمئناً وجوه تفسیری کلام گهربار رهبری در آینده نمودهای روشن تری خواهد یافت و اگر نبود روشنگری ایشان، خیلی از برنامه ریزی ها به غلط طراحی شده و شکل می گرفتند. حذف یارانه ها در کشورهای همسایه ما اجرا شده و در سالهای اول مردم مشکلاتی را متحمل شدند ولی بعد از آن به توسعه ی پایدار رسیدند.

پیام رهبری باید در تمام برنامه ریزی های شخصی، دولتی، سیستمی به عنوان یک الگو مطرح باشد.

کشور ایران توسط امیر کبیر 16 سال قبل از ژاپن برنامه ریزی توسعه اقتصادی را شروع کرد ولی ژاپن کجاست و ما کجاییم کشور ما از تاریخ و فرهنگ غنی برخوردار می باشد و تاریخ فرهنگی ما با کل کشورهای قاره آمریکا قابل مقایسه نیست ولی آنها کجایند و ما کجا؟ دیگر فرصت برای اشتباه وجود ندارد. باید با داشتن جوانان پرشوری مثل جوانان این مملکت شبانه روز کار کرد تا این کشور ساخته شود.

باید برای همه ی تولید کنندگان فکرِ صرفه جویی در تمام علوم و کلیه زمینه ها ارزش قایل شد و به آنها بها داد و آنها را تقویت نمود چرا که راه نجات کشور نیز در این است. صد البته نباید معنای صرفه جویی را اینگونه معنا کرد که در هر زمینه ای صرفه جویی به معنای کاهش هزینه نمود. جایی که نیاز به ثرمایه گذاری بیشتر، توجه بیشتر دارد و باعث پیشرفت کشور است باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. اصلاح الگوی مصرف به معنای مصرف نکردن و کمتر مصرف کردن نیست معنای صحیح آن، درست مصرف کردن است.  

در راستای پیام صرفه جویی، استفاده از منابع انرژی جایگزینِ نفت مانند انرژی خورشیدی، انرژی باد، انرژی های زیر زمینی و پیلهای سوختی سرلوحه کارهای تحقیقاتی مدیریت استفاده از انرژی های نو قرار گرفته است. در صورتیکه فرهنگ و هزینه ی استفاده از انرژی خورشیدی برای مردم قابل فهم و تحمل باشد هیچ کسی حاضر نیست نفت و گاز را بسوزاند و به این ترتیب باعث تولید گازهای گلخانه ای و متعاقب آن آلودگی محیط زیست شود. اگر کارخانه های تولید خودروی کشور، خودروهای کم مصرف تولید نکنند، شعار صرفه جویی در مصرف بنزین عملی نخواهد بود. می توان اینطوری نتیجه گیری کرد که پایه و اساس صرفه جویی علم و آگاهی و بصیرت به معنای واقعی آن است و تقویت بدنه علمی کشور در این راستا یکی از اهداف رسیدن به این ایده آل است. باید دانشمندان کشور در همه ابعاد زندگی مورد حمایت و تکریم قرار گیرند و تفکر پرورش نسل آتی متفکرین را نباید فراموش کرد. مالکیت معنوی در افکار نوگرایانه و خلاق کشور مورد حمایت و تصویب قرار گیرد تا بلکه بتوان از این رهگذر به مقصود منظور رسید.

چون یکی از راههای اساسی پیشرفت و نجات کشور در همین مقوله صرفه جویی همه جانبه می گنجد باید عالمی که این تفکر را به بدنه جامعه ما تزریق نموده است را ستود و گرامی داشت. قطعاً در آینده برکات این فکر بیشتر عیان خواهند شد.

  این مقاله در فصلنامه رویش متعلق به آموزش و پرورش استان ایلام - شماره ششم زمستان ۸۸ صفحه ۲۳ و ۲۴ چاپ شده است.